ﻧﻘﺎﻟﻲ از ﺟﻠﻮه ﻫﺎی ﻣﻬﻢ و اﺻﻴﻞ در ﻧﻤﺎﻳﺸﻬﺎی ﺳﻨﺘﻲ اﻳﺮان اﺳﺖ، ﻛﻪ ﺑﺮ ﺎﻳﻪ ﺳﻨﺖ ﻗﺼﻪ ﺧﻮاﻧﻲ، رواﻳﺘﺮی، ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ اﺻﻮل و ﻓﻨﻮن و ﺑﺮﺧﻮردار از ﻳﻚ ﻧﻮع آﺎﻫﻲ دﻗﻴﻖ و ﺗﺴﻠﻂ ﺑﺮ ﻗﻮاﻋﺪ و آﻣﻮﺧﺘﻪ ﻫﺎ در ﺟﻬﺖ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻃﺐ اﺳﺖ .ﻧﻘﺎﻟﻲ ازدﻳﺪﺎه ﻣﺘﺨﺼﺼﺎن ﺗﺎرﻳﺦ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺟﻬﺎن ﻳﻜﻲ از ﺳﻪ ﻋﺎﻣﻞ(آﻳﻴﻦ ،ﺗﻘﻠﻴﺪ، ﻧﻘﻞ) ﻋﻤﺪه و ﻴﺪاﻳﺶ ﺧﺎﺳﺘﺎه ﺗﺌﺎﺗﺮ اﺳﺖ .
ﻧﻘﺎﻻن اﻓﺮادی ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻘﻞ ﻳﻚ ﻗﺼﻪ و رواﻳﺖ ﻳﻚ واﻗﻌﻪ ﺑﻪ ﺷﻌﺮ و ﻧﺜﺮ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺟﻤﻊ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺳﺮﺮم ﻛﺮدن و ﺑﺮاﻧﻴﺨﺘﻦ ﻫﻴﺠﺎﻧﺎت و ﻋﻮاﻃﻒ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺣﺎﻻت، ﺑﻴﺎن ﻣﻨﺎﺳﺐ و ﺣﺮﻛﺎت ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﻨﻨﺪه ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ او را ﺑﻪ ﺟﺎی ﻗﻬﺮﻣﺎن داﺳﺘﺎن ﺑﺒﻴﻨﺪ، ﻣﻲ ﺮداﺧﺘﻨﺪ . آﻧﻬﺎ ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﻧﻘﺶ ﻫﻤﻪ ﺷﺨﺼﻴﺘﻬﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﻧﻘﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ، ﺑﺎزی ﻛﻨﻨﺪ.
ﻧﻘﺎﻟﻲ در ﻫﻨﺮﻫﺎی ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ اﻳﺮان ﺑﺮ ﺎﻳﺔ درون ﻣﺎﻳﻪ و ﺷﻜﻞ اﺟﺮا ﺑﻪ ﺳﻪ ﻮﻧﻪ ﻧﻘﻞ داﺳﺘﺎﻧﻬﺎی ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ، ﻧﻘﻞ ﻗﺼﻪ ﻫﺎ و اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫﺎی ﺗﺎرﻳﺨﻲ و ﻧﻘﻞ وﻗﺎﻳﻊ دﻳﻨﻲ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻲ ﺷﻮد .
ﺗﺎرﻳﺦ ﻧﻘالی در اﻳﺮان ﺑﻪ ﻗﺒﻞ از اﺳﻼم ﻣﻲ رﺳﺪ ﻧﻘﺎﻻّن) ﻮﺳﺎﻧﻬﺎ ) اﻓﺮادی ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﺎز، داﺳﺘﺎﻧﻬﺎی ﺣﻤﺎﺳﻲ و ﺗﺎرﻳﺨﻲ را ﻧﻘﻞ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ .اﻳﻦ ﺳﻨﺖ در اﻳﺮان ﻧﻴﺰ رواج ﻳﺎﻓﺘﻪ و ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻗﺐ ﺧﻮاﻧﻲ، و ﻓﻀﺎﻳﻞ ﺧﻮاﻧﻲ، ﺳﺨﻨﻮری، روﺿﻪ ﺧﻮاﻧﻲ و ﺮده ﺧﻮاﻧﻲ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﻲ آﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺮدازد.
نقل» در ﻟﻐﺖ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻲ ﺑﻴﺎن ﻛﺮدن ﺳﺨﻦ و ﻣﻄﻠﺒﻲ، ﻗﺼﻪ ﻔﺘﻦ و ﻗﺼﻪ ﻮﻳﻲ اﺳﺖ » و ﻧﻘﺎل ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻔﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ آداب و رﺳﻮم ﺧﺎص داﺳﺘﺎﻧﻬﺎی ﺣﻤﺎﺳﻲ و ﻬﻠﻮاﻧﻲ ﻣﻲ ﻮﻳﺪ».
ﻧﻘّﺎل» ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ روﻳﺪاد ﻳﺎ داﺳﺘﺎﻧﻲ را در ﺑﺮاﺑﺮ ﺟﻤﻊ، ﻧﻘﻞﻣﻲ ﻛﻨﺪ.
ﻧﻘّﺎﻟﻲ از دﻳﺪﺎه ﻣﺤﻘﻘﺎن ﺗﺎرﻳﺦ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺟﻬﺎن، ﻳﻜﻲ از ﺳﻪ ﻋﺎﻣﻞ ﻋﻤﺪه ﻴﺪاﻳﺶ ﺧﺎﺳﺘﺎه اﺻﻠﻲ ﻫﻨﺮ ﺗﺌﺎﺗﺮ اﺳﺖ.
سفارش پروپوزال
درباره این سایت